...А неба, паверце, праясьніцца
I сонца, нарэшце, вернецца.
Я ня стану
Ні клясьці,
Ні клясьціся
Ні ў любові, ні ў вернасьці.
Няхай лёкай
Галёкае
Ды над місай
Павісквае.
Ёсьць замежжа далёкае,
I замежжа ёсьць блізкае.
Мне ж да скону спрадвечнае,
Невымоўнае,
Кроўнае,
Шлях бярозамі мечаны
Ды яшчэ тая рэчанька,
Тая рэчанька, што няпоўная...
|
|
